خواهی که در جهان به خوشی زندگی کنی
از بهر خلق جمله نمایندگی کنی
خواهی که عمر تو گردد به صد تمام
با مردم زمانه سلام و والسلام
در میکده دوش، زاهدی دیدم مست
تسبیح به گردن و صراحی در دست
گفتم : ز چه در میکده جا کردی؟ گفت:
از میکده هم به سوی حق راهی هست
شیخ بهایی
عشق تصویری زمجنون می کشید
یاس را با رنگی از خون می کشید
کربلا لرزید وقتی که حسین
تیر را از پشت بیرون می کشید
گفتم شرابِ وَصل، به اُوباش میدهند؟!
با خنده گُفت: بنده یِ «او» باش، میدهند...
عطار
توکل بر خدایت کن
کفایت می کند حتما ...
اگر خالص شوی با او
صدایت می کند حتما ...
اگر بیهوده رنجیدی
از این دنیایی بی رحمی
به درگاهش قناعت کن
عنایت می کند حتما.
عاشق شده ام بر تو
تدبیر چه فرمایی؟
از راه صلاح آیم
یا از در رسوایی ..؟
نظامی
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که آب می شود دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم
تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی
آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی
پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی
ای باد سبک سار مرا بگذر و بگذار
هشدار که آرامش ما را نخراشی
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی
دلخوش به خنده‌های منِ خیره سر نباش
دیوانه ها به لطف خدا، غالباً خوش اند...
حسین_زحمتکش
تا خدا یار است با سلطان مپیچ
گر خدا برگشت صد سلطان به هیچ
سعدی
تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم
مثل تو کیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم
من چو به آخرت روم رفته به داغ دوستی
داروی دوستی بود هر چه بروید از گلم
میرم و همچنان رود نام تو بر زبان من
ریزم و همچنان بود مهر تو در مفاصلم
حاصل عمر صرف شد در طلب وصال تو
با همه سعی اگر به خود ره ندهی چه حاصلم
باد به دست آرزو در طلب هوای دل
گر نکند معاونت دور زمان مقبلم
لایق بندگی نیم بی هنری و قیمتی
ور تو قبول می‌کنی با همه نقص فاضلم
مثل تو را به خون من -ور بکشی به باطلم-
کس نکند مطالبت زان که غلام قاتلم
کشتی من که در میان , آب گرفت و غرق شد
گر بود استخوان برد باد صبا به ساحلم
سرو برفت و بوستان از نظرم به جملگی
می‌نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم
فکرت من کجا رسد در طلب وصال تو
این همه یاد می‌رود وز تو هنوز غافلم
لشکر عشق سعدیا , غارت عقل می‌کند
تا تو دگر به خویشتن ظن نبری که عاقلم
شیخ اجل
کپی شده از گنجور
دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن
از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
از دوستان جانی مشکل توان بریدن
خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ
وان جا به نیک نامی پیراهنی دریدن
گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن
گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن
بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار
کآخر ملول گردی از دست و لب گزیدن
فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل
چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن
گویی برفت حافظ از یاد شاه یحیی
یا رب به یادش آور درویش پروریدن
قسمت این بود که من با تو معاصر باشم
تا در این قصــــه پر حادثــه حاضــــر باشم
حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و
من بــه دنبال تو یک عمر مسافــــر باشـــم
تو پری باشـــی و تا آن سوی دریا بروی
من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم
قسمت این بود، چرا از تو شکایت بکنم؟
یا در این قصـــه بــــه دنبال مقصر باشم؟
شاید این گونه خدا خواست مرا زجر دهد
تا برازنده اســــم خوش شاعـــر باشـــــم
شاید ابلیس تو را شیطنت آموخت که من
در پس پرده ایمان بــــه تــــو کافـــر باشـم
دردم این است که باید پس از این قسمت ها
سال هــــا منتــظـر قسمت آخـــــر باشــــــم
غلامرضا طریقی
ما که این همه برای عشق
آه و ناله ی دروغ می کنیم
راستی چرا؟!...
در رثای بی شمار عاشقان
که بی دریغ...
خون خویش را نثار عشق می کنند
از نثار یک دریغ هم
دریغ می کنیم؟
حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلیست/تا نپنداری که احوال جهان داران خوش است
+هیچی مثه شعرای حافظ حالمو خوب نمی کنه