نقل قول: ولی گفت اگه بهانه نداشتم شاید جدی تر میخوندم.

نقل قول: همیشه باور کنید که وضعیت نامناسب تر هم وجود داره. بعضی هستند که میخواهند یه کاری را انجام بدهند ولی روزگار دست و پاشون را بسته و با دست و پای بسته دارند تلاش میکنن و امیدوار هم هستند.
مطمئنا" همه ما در یه کارهایی شکست خوردیم.شکستهای گذشته هر کدام از ما در هر کاری یه علتی داشته. گاهی حتی نمیتونیم علت را رفع کنیم و پیروز شویم.ولی میتونیم با جدیت بیشتری تلاش کنیم و موفق بشیم.

(۱۲ آذر ۱۳۹۲ ۱۲:۱۳ ب.ظ)Bahar_HS نوشته شده توسط:  با سلام،
نمی دونم خنده داره یا خجالت آوره؟ این که از سال ۱۳۸۸ دارم برای کنکور ارشد می خونم! سال اول با کلی امید و اشتیاق درس خوندم، واقعا دست خالی ، من بودم و کتابام، اونقدر یه مساله رو می خوندم و با هاش کلنجار می رفتم تا بفهممش،پیش زمینه تحصیلی م هم خوب نبود،پیام نور درس خونده بودم و وقتی شروع کردم به درس خوندن هیچ کدوم از منابع ارشد کتابایی نبود که در دوران کارشناسی خونده بودم،الان که دارم اینا رو می گم خودم هم باور نمیشه اون آدم "من" بودم ؛ رتبه م شد ۹۷۰!
عالی بود ولی حیف که این رتبه توی کنکور نرم افزار قبولی نداره....

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۰۱:۱۸ ق.ظ)zimenswall نوشته شده توسط:  

(12 آذر ۱۳۹۲ ۱۲:۱۳ ب.ظ)Bahar_HS نوشته شده توسط:  با سلام،
نمی دونم خنده داره یا خجالت آوره؟ این که از سال ۱۳۸۸ دارم برای کنکور ارشد می خونم! سال اول با کلی امید و اشتیاق درس خوندم، واقعا دست خالی ، من بودم و کتابام، اونقدر یه مساله رو می خوندم و با هاش کلنجار می رفتم تا بفهممش،پیش زمینه تحصیلی م هم خوب نبود،پیام نور درس خونده بودم و وقتی شروع کردم به درس خوندن هیچ کدوم از منابع ارشد کتابایی نبود که در دوران کارشناسی خونده بودم،الان که دارم اینا رو می گم خودم هم باور نمیشه اون آدم "من" بودم ؛ رتبه م شد ۹۷۰!
عالی بود ولی حیف که این رتبه توی کنکور نرم افزار قبولی نداره....

اصلا خنده دار نیست. خودم همیشه با پیام نوریها به چشم آدمهای خیلی مشنگ نگاه میکردم تا دو تا اتفاق برام افتاد.
۱/ وقتی دیدم تمام رفقای من که پیام نور بودن همه ارشد قبول شدن (بیشترشون اصفهان) و من که خیر سرم دولتی بودم مجاز هم نشدم
۲/ وقتی یکی از دوستان پیام نوری اومده بود تا با یکی از اساتید خفن دانشگاه ما پروژه بگیره. همون لحظه من پیش استاد بودم.
استاد ازش پرسید چیا بلدی؟
و دانشجوی پیام نور، یه چیزهایی بلد بود که حتی اسم بعضی هاشو نشنیده بودم. کارهایی خفنی که بهترین دانشجوهای دانشگاه ما هم تا حالا ازشون ندیده بودم. و اونجا اگر خودمو نگه نمیداشتم بحال خودم زار زار گریه میکردم.

و اونجا بود که فهمیدم مهم این نیست کی بودی و کجا بودی، مهم اینه که الآن کی هستی و کجا هستی.
به امید موفقیت همه مانشتی ها

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۰۱:۱۸ ق.ظ)zimenswall نوشته شده توسط:  اصلا خنده دار نیست. خودم همیشه با پیام نوریها به چشم آدمهای خیلی مشنگ نگاه میکردم تا دو تا اتفاق برام افتاد.
۱/ وقتی دیدم تمام رفقای من که پیام نور بودن همه ارشد قبول شدن (بیشترشون اصفهان) و من که خیر سرم دولتی بودم مجاز هم نشدم
۲/ وقتی یکی از دوستان پیام نوری اومده بود تا با یکی از اساتید خفن دانشگاه ما پروژه بگیره. همون لحظه من پیش استاد بودم.
استاد ازش پرسید چیا بلدی؟
و دانشجوی پیام نور، یه چیزهایی بلد بود که حتی اسم بعضی هاشو نشنیده بودم. کارهایی خفنی که بهترین دانشجوهای دانشگاه ما هم تا حالا ازشون ندیده بودم. و اونجا اگر خودمو نگه نمیداشتم بحال خودم زار زار گریه میکردم.

و اونجا بود که فهمیدم مهم این نیست کی بودی و کجا بودی، مهم اینه که الآن کی هستی و کجا هستی.
به امید موفقیت همه مانشتی ها

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۰۲:۲۰ ق.ظ)☺☺☺☺☺☺☺ نوشته شده توسط:  شما یه درس زندگی رو یادآوری کردید: مهم این نیست کی بودی و کجا بودی، مهم اینه که الآن کی هستی و کجا هستی + کجا خواهی بود.
من با اجازتون، به انتهای جملتون یکم اضافه کردم.

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۰۳:۳۳ ق.ظ)persian_boy نوشته شده توسط:  رفته بودم مالک اشتر واسه مصاحبه. بچه ها اکثراً متولد ۶۷ تا ۷۰ بودن. یه حساب کتاب کردم دیدم وقتی من دانشگاهم (کارشناسی) رو شروع کردم، ۶۷ ایها ۸ سالشون بوده و ۷۰ ایها ۵ سالشون. اول یه کم به خودم خندیدم ولی بعدش به خودم کلی امیدوار شدم. اینجا خیلیا دارن در مورد خودشون صحبت از این می کنن که « وضعیت از این بدتر نمی شه که من دارم یا داشتم ». حالا ببینید می شه یا نه.
.
.
.

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۱۱:۰۸ ق.ظ)☺☺☺☺☺☺☺ نوشته شده توسط:  

(13 آذر ۱۳۹۲ ۰۳:۳۳ ق.ظ)persian_boy نوشته شده توسط:  رفته بودم مالک اشتر واسه مصاحبه. بچه ها اکثراً متولد ۶۷ تا ۷۰ بودن. یه حساب کتاب کردم دیدم وقتی من دانشگاهم (کارشناسی) رو شروع کردم، ۶۷ ایها ۸ سالشون بوده و ۷۰ ایها ۵ سالشون. اول یه کم به خودم خندیدم ولی بعدش به خودم کلی امیدوار شدم. اینجا خیلیا دارن در مورد خودشون صحبت از این می کنن که « وضعیت از این بدتر نمی شه که من دارم یا داشتم ». حالا ببینید می شه یا نه.
.
.
.

دسستون سالم که این صحبت ها در این موقع زمانی شد.

شما فرمودید، ۸ ساله زحمت کشیدید تا تازه به پله دوم رسیدید...
الان اگه برگردید به ۸ سال پیش، فکر می کنید باز هم همین کار رو می کردید؟

هیچکس منکر تلاش نمی تونه باشه!
تلاش باید از شناخت کامل به خود راستا و جهت بگیره که به موفقیتی شیرین و نه دردناک (مثلا ۵ سال پشت کنکور موندن) ختم بشه.
...
از سوی دیگه شما موقعیت شغلی جایگاه مطلوبی دارید!
وضعیت شغلی مناسب خیلی مهمه که از شما از اون بهره مند هستید و در نتیجه کسی از شما توقعی نداره که رتبه خیلی خوبی بیارید.
چون شاغل هستید و گرفتاری و...
شما الان دستتون خیلی بازه تا یه جوانی که بیکاره و تحت یه سری فشارها قصد فعالیت تحصیلی داره (مثل مثالی که استاد فرداد زدند).
این مقایسه مناسبی نیست.

از طرف دیگه، چه پشتوانه روانی پشت این تغییر رشته شما بوده؟

من از یه دکتر روانشناس و جامعه شناس ایرانی در آمریکا در سمینارشون شنیدم: خواستن توانستن نیست!
و این جمله رو کاملا غلط و حتی خطرناک دونستند.
اگه خواستید نام و وب سایتشون رو بهتون می گم.

رتبه شما به قیمت ۸ سال آزمون تموم شد!
بنظرم رشته مناسبی رو (با توجه به شناخت به خودتون) انتخاب می کردید، ۱۰۰% خیلی وقت پیش موفق بودید.
...
راستی تعجب آوره که با این معدل چطور سنجش به شما اجازه داده شرکت کنید؟

سپاس از شما.
شما هم موفق باشید.

نقل قول: تمام فشارهایی که شما می گید جوونای امروز باهاش درگیرن، زمانی من و امثال من هم به نحوی از انحاء باهاشون درگیر بودیم. ۱۴ سالم بود که پدرم به رحمت خدا رفت و من که پسر ارشد خانواده بودم، چاره ای جز این نداشتم که هرچه زودتر درآمدی داشته باشم که اگه نمی تونم کمک کنم، لااقل سربار خانواده نباشم. اینا بماند که قصه اش خیلی درازه. حرفم اینه که مشکلات و فشارها همیشه هست. اگر بخوای اونا رو بهانه قرار بدی که تلاش نکنی، همیشه در دسترس ترین بهانه ها هستن ولی رافع مسؤولیت نیستن. به قول شهید بهشتی: «بهشت را به بهانه نمی دهند، به بها می دهند».

نقل قول: و اما در مورد انگیزه من برای تغییر رشته. ببین من خیلی (بی نهایت) آدم تنوع طلبی هستم و هر چیزی رو که شما تو ذهنت تصور کنی راجع بهش یه تجربه یا اطلاعاتی دارم یا لااقل یه بار امتحانش کردم (البته مثبتا منظورمه-دنبال منفیا نمی رم ).

نقل قول: هیچ چیزی تو زندگی نتونسته بود منو قانع کنه تا اینکه از سال ۷۸ با مقوله ای بنام آی تی و کامپیوتر (و البته اینترنت) آشنا شدم. البته تو دهه شصت یه سری تجربیات تو این زمینه داشتم که همش به سیستم های تحت داس منتهی می شد که جذابیتی واسم نداشت. هیچ وقت اون روزی رو که با یه مودم دایل آپ ۲۸ کیلوبیت بر ثانیه قرضی با کامپیوتر پسردائیم برای اولین بار به اینترنت وصل شدم یادم نمی ره. شما دقیقاً درست می گی. یه پشتوانه روانی پشت این تغییر رشته من بوده و اون اینه که من گمشده ی خودمو تو دنیای آی تی و کامپیوتر پیدا کردم. من که هیچ وقت بیشتر از یکی دوماه روی یه موضوع نمی تونستم بند بشم، الان ۱۴ ساله که توی این دریای بی کران غوطه ورم و از لحظه لحظه تجربه کردنش سرشار از شوق می شم. من انتخاب آگاهانه ای کردم که ازش کاملاً راضیم.

نقل قول: حالا این هشت سال چی شد رو بگم. من تو این ۸ سال بعد فارغ التحصیلی (یعنی از همون سال ۸۳ غیر از سال ۸۸ اگه درست یادم باشه) تمام کنکورای ارشد آی تی رو شرکت کردم ولی هیچی نمی خوندم. همینجوری شرکت می کردم. یعنی در حقیقت نمی خواستم قبول بشم (بین دوست داشتن و خواستن خیلی فرق هست). خوب یادمه که بهمن ۹۰ وقتی از سر جلسه کنکور اومدم بیرون، با خودم عهد کردم که یا برای یه بار هم که شده با مطالعه کنکور می دم یا دیگه شرکت نمی کنم. اجرای این تصمیم تا تیر ۹۱ به تعویق افتاد و بقیه اش رو هم که قبلاً گفتم. با شدت و حدت می گم که اگه نمی خواستم، نمی تونستم. دلیلش ۷ مرحله آزمونیه که نخواستم و قبول هم نشدم. اگه کسی شانسی می تونه قبول بشه من نمی دونم. من که نشدم.

نقل قول: عزیز برادر! به حرف این روانشناسا خیلی توجه نکن. هر روز یه حرفی می زنن فرداش می گن اشتباه کردیم. به کسی هم جوابگو نیستن. مرحوم علامه محمدتقی جعفری یه روز خیلی حرف قشنگی زد. گفت:« هیچ کس تو ریاضی نمی تونه بگه ۲ بعلاوه ۲ می شه ۵ . اگه بگه کل دنیا باهاش مقابله می کنن. ولی بیچاره انسان که هر کسی از هر گوشه دنیا از جاش بلند می شه و هر چیزی دلش می خواد راجع به انسان می گه و هیچ کس هم بهش نمی گه که این حرفت غلطه » . موفقیت های افراد بیشماری که از فلاکت بارترین وضعیت ها به طلائی ترین موقعیت ها رسیدن، قدرت اراده ی انسانی رو اثبات کرده. باید عادت کنیم نیمه ی پُر لیوان رو ببینیم نه نیمه ی خالی رو. از دیدگاه من، بزرگترین رمز موفقیت بعد از توکل به خدا، مثبت اندیشی عاقلانه و تلاش و تلاش و تلاشه.

نقل قول: در مورد معدل هم بگم اینکه معدل من کمه داستان های خودشو داره که از حوصله بحث خارجه. فقط جهت اطلاع شما بگم که شرط معدل حداقل ۱۲ از ورودی های سال ۷۶ به بعد اعمال شده که شامل من نمی شه و ازاین بابت هیچ مشکلی متوجه من نیست

من مخالف افکار شما نیستم! ما فقط تجزیه تحلیل کردیم.

(۱۳ آذر ۱۳۹۲ ۰۳:۳۳ ق.ظ)persian_boy نوشته شده توسط:  رفته بودم مالک اشتر واسه مصاحبه. بچه ها اکثراً متولد ۶۷ تا ۷۰ بودن. یه حساب کتاب کردم دیدم وقتی من دانشگاهم (کارشناسی) رو شروع کردم، ۶۷ ایها ۸ سالشون بوده و ۷۰ ایها ۵ سالشون. اول یه کم به خودم خندیدم ولی بعدش به خودم کلی امیدوار شدم. اینجا خیلیا دارن در مورد خودشون صحبت از این می کنن که « وضعیت از این بدتر نمی شه که من دارم یا داشتم ». حالا ببینید می شه یا نه.

تو مانشت تقریباً همه وضعیت منو می دونن. واسه اونایی که نمی دونن می گم: کارمند متأهلی با تقریباً ۲۰ سال سابقه که بعد از ۸ سال فارغ التحصیلی در رشته آمار (پیام نور) با معدل ۱۰ و ۷۲ صدم، مرداد ۹۱ شروع کردم به خوندن واسه کنکور ارشد، اونم یه رشته کاملاً غیر مرتبط که هیچ شناختی از درساش نداشتم (آی تی) و تا خود آزمون، ۴ ماه مفید هم نتونستم بخونم. روزی ۷ و نیم ساعت کار اداری و بعدشم مشغله های زندگی متأهلی باعث می شد که هر روز (اونم نه همه هفته) بیشتر از ۵ الی ۶ ساعت نتونم مطالعه کنم. کاری که من می خواستم بکنم بیشتر از همه، واژه «غیر ممکن» رو به یاد آدم می آورد. تو تیرماه ۹۱ وقتی رفتم همایش موفقیت در کنکور مدرسان، دکتر رستمی رو که آخر جلسه دیدم و شرایطم رو براش گفتم، سری تکون داد و گفت: «شما فقط تستا رو بخون و حفظ کن». از جوابش فهمیدم که روش نشد بگه شانسی نداری و خواست یه چیزی گفته باشه.

بعد از جلسه کنکور حتی فکر نمی کردم که مجاز هم بشم. نتایج اومد و شدم ۵۴۳ گرایش ۱ و ۴ و ۱۱۶۱ گرایش ۲ و ۳/ هیچ کس حتی خودم باور نمی کردم اینطوری بشه. ولی چرا شد؟ چرا تونستم؟

بچه ها عوامل زیادی توی موفقیت من (منصف باشید قبول دارید موفقیته دیگه، نه؟) دخیل بود ولی از همه مهم تر این بود که من برای اولین بار در طول عمرم به « نداشته هام » فکر نکردم بلکه به « داشته هام و توانائی هام » توجه کردم. سعی کردم هر چیزی رو که منو به یه نحوی از هدفم دور می کنه یا بهم احساس ناامیدی می ده، یا فراموشش کنم یا بهش فکر نکنم. مثلاً هیچ وقت به معدل پائینم فکر نکردم. در عوض به قدرت حافظه ام برای دروس خواندنی (نرم افزار و مدیریت) و ذهن تحلیل گرم برای دروس ساختمان و الگوریتم تکیه کردم. در کنار اینا هیچ وقت توکل به خدا رو ازدست ندادم و تا جایی که ممکن بود سعی کردم اولویت اولم درس باشه بعد مهمونی و گردشو ... .

به من ثابت شده که خواستن توانستنه. این دیگه واسه من یه شعار نیست بلکه یه حقیقته. هروقت احساس ناامیدی بهتون دست داد، شرایط خودتونو با من مقایسه کنید و از خودتون خجالت بکشید که اصلاً به ناامیدی فکر کردید

یه طرح خیلی ساده که اندازه یه دنیا مفهوم توش هست رو از همین مانشت گرفته بودم و چسبونده بودم روی دیوار جلوی میز مطالعه ام و هر روز چندبار می دیدمش و خودمو باهاش مقایسه می کردم. به عنوان هدیه اونو واستون ضمیمه می کنم. فقط بگم که واسه من، رسیدن به پله دوم (I want to do it) هشت سال طول کشید ولی طی بقیه پله ها فقط ۵ ماه. واسه شما چطور؟ بخواهید می تونید. شک نکنید. موفق باشید. یا علی

نقل قول: خدا پدرتون رو بیامرزه آقا...
بله. به هر حال زحمتی کشیده شده که شما به اینجا خودتون رو رسوندید.
من نگفتم تلاش نکنید و از زیر کار در برید به بهانه مشکلات مادی.
نه...
ایشون رو من از نزدیک می شناسم.
...
الان دانشجوی دکتری پژوهش هنره که در راستای ذوق و علاقه ایشون هست و موفق هم هست.
پس من می گم تلاش برای حیات هم واجبه!

نقل قول: و اما در مورد انگیزه من برای تغییر رشته. ببین من خیلی (بی نهایت) آدم تنوع طلبی هستم و هر چیزی رو که شما تو ذهنت تصور کنی راجع بهش یه تجربه یا اطلاعاتی دارم یا لااقل یه بار امتحانش کردم (البته مثبتا منظورمه-دنبال منفیا نمی رم ).

نقل قول: استاد این نشد که... یعنی شما در مورد "مهندسی پلیمر" هم امتحان کردید؟ یا "زبان روسی"؟
الان من که در شیراز هستم، طرف ضرب و تقسیم بلد نیست! اما روسی مثل بلبل حرف می زنه و کلاس درس میده.
۱ سال هم بیشتر در پی اون نرفت.
الان خیلی هم راضیه و می گه کاش از اول این رشته رو می رفتم.

نقل قول: هیچ چیزی تو زندگی نتونسته بود منو قانع کنه تا اینکه از سال ۷۸ با مقوله ای بنام آی تی و کامپیوتر (و البته اینترنت) آشنا شدم. البته تو دهه شصت یه سری تجربیات تو این زمینه داشتم که همش به سیستم های تحت داس منتهی می شد که جذابیتی واسم نداشت. هیچ وقت اون روزی رو که با یه مودم دایل آپ ۲۸ کیلوبیت بر ثانیه قرضی با کامپیوتر پسردائیم برای اولین بار به اینترنت وصل شدم یادم نمی ره. شما دقیقاً درست می گی. ...

نقل قول: این خوبه. خوب شما بهتر بود که تجربه عملی بدست بیارید تا اینکه با چند کتاب نظری دست و پنجه نرم کنید. شما همین الان می تونید مثلا برنامه نویسی وب کار کنید که به اینترنت هم نزدیکه و اون خاطرات هم همیشه براتون زندست. اما اون خاطره شما چندان ارتباطی به "سیستم عامل" یا "کامپایلر" یا "مهندسی نرم افزار" نداره ها...
حالا من میگم... شما که این همه اهل امتحان کردن هستید و آی تی رو هم علاقه مند هستید، حالا یک سال رو حوزه اینترنت و برنامه نویسی وب فعالیت کنید.
خیلی هم حوزه پویا و زیبا و پرآمدی هم به شمار میاد.
اینم خودش یه راهیه.

نقل قول: حالا این هشت سال چی شد رو بگم. من تو این ۸ سال بعد فارغ التحصیلی (یعنی از همون سال ۸۳ غیر از سال ۸۸ اگه درست یادم باشه) تمام کنکورای ارشد آی تی رو شرکت کردم ولی هیچی نمی خوندم. همینجوری شرکت می کردم. یعنی در حقیقت نمی خواستم قبول بشم (بین دوست داشتن و خواستن خیلی فرق هست). ...

نقل قول: پس تفننی امتحان می دید... خوش بحالتون.

نقل قول: عزیز برادر! به حرف این روانشناسا خیلی توجه نکن. هر روز یه حرفی می زنن فرداش می گن اشتباه کردیم. به کسی هم جوابگو نیستن. مرحوم علامه محمدتقی جعفری یه روز خیلی حرف قشنگی زد. گفت:« هیچ کس تو ریاضی نمی تونه بگه ۲ بعلاوه ۲ می شه ۵ . اگه بگه کل دنیا باهاش مقابله می کنن. ولی بیچاره انسان که هر کسی از هر گوشه دنیا از جاش بلند می شه و هر چیزی دلش می خواد راجع به انسان می گه و هیچ کس هم بهش نمی گه که این حرفت غلطه » . موفقیت های افراد بیشماری که از فلاکت بارترین وضعیت ها به طلائی ترین موقعیت ها رسیدن، قدرت اراده ی انسانی رو اثبات کرده. باید عادت کنیم نیمه ی پُر لیوان رو ببینیم نه نیمه ی خالی رو. از دیدگاه من، بزرگترین رمز موفقیت بعد از توکل به خدا، مثبت اندیشی عاقلانه و تلاش و تلاش و تلاشه.

نقل قول: نمیشه...
خوب اگه اینجوره، پس اون جمله که نوشتید هم قابل اعتماد نیست.
پس بهشت رو می شه به بهانه هم داد. چه اشکالی داره.

نقل قول: بله، نیمه پر رو باید دید.
از نظر من، رمز موفقیت به ترتیب در سه گامه:
۱/ شناخت درون خود ( که "علم نفس" در روانشناسی نام داره) برای انتخاب بهترین راه.
۲/ به قول شما مثبت اندیشی (که در این مرحله عاقلانه محسوب میشه).
۳/ تلاش!!!

آقا سپاس از شما که زحمت افتادید!
من مخالف افکار شما نیستم! ما فقط تجزیه تحلیل کردیم.
شما هم موفق باشید.