مشاعره

سرا پا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم

می تراود مهتاب
میدرخشد شب تاب
خواب در چشم ترم میشکند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتندو به پیمانه زدند

در گذشته‌، سرگذشتم این نبود / حال‌، شرح حال من چرا چنین؟
ای چرا و ای چگونه‌ی عزیز / جرئت سوال من‌، چرا چنین؟

ناز پرورده تنعم نبرد راه به دوست
عاشقی شیوه‌ی رندان بلاکش باشد

تو را من چشم در راهم. شباهنگام، که می گیرند در شاخ تلاجن، سایه‌ها رنگ سیاهی.

یک چند به کودکی به استاد شدیم / یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه شده است / از خاک بر امدیم و بر خاک شدیم

ما چون زدری پای کشیدیم، کشیدیم/ امید ز هرکس که بریدیم، بریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود/ حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم/جرس فریاد میدارد که بربندید محملها
بمی سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید/که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند/ زنهار کاسه‌ی سر ما پر شراب کن
ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم/با ما بجام باده‌ی صافی خطاب کن
کار صواب باده پرستی است حافظا/برخیز و عزم جزم بکار صواب کن

نبسته‌ام به کس دل، نبسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

نازنین‌تر ز قدت در چمن ناز نَرُست
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود

دوش مـی‌آمــد و رخـســاره بـر افـروخــتــه بـــود

تـا کـجــا بـاز دل غـمـــــزده‌ای سـوخــتــه بــــــود

رسـم عـاشـق‌کُـشی و شیــوه‌ی شـهـر‌آشـوبی

جـامــه‌ای بـود کـه بـر قـامـت او دوخـتـه بــــــــود

دوش وقت سحر از قصه نجاتم دادند
وندر ان ظلمت شب جام حیاتم دادند