اگه کسی واقعا" علاقه داره بهتره همین الآن بره دنبال پزشکی یا داروسازی و دندان.
مزایا:
شرایط مالی اش واقعا" متفاوته. یعنی شما دکترای مهندسی با شرایط عالی داشته باشی و فوق العاده هم با استعداد و با سواد باشی که از هر هزار مهندسی در هر رشته مهندسی شاید ۵ نفر این شرایط را داشته باشند حقوق عالی ات میشه در حد یه پزشکی که در هفت سال فقط شبهای امتحان یه جزوه پنجاه صفحه ای خونده که کلی اش هم شکل هست و نه لازمه مسئله ای حل کنه نه تکلیفی بده نه پروژه ای.
ممکنه یکی بگه اگه برم شرکت بزنم چی؟ اونوقت باید یه دویست سیصد میلیون الآن سرمایه بذاری و البته روابط خوبی اینور اونور داشته باشی و البته حوصله سر و کله زدن هم داشته باشی.
آموزشگاه کنکور ارشد هم خوبه ولی دیر بفکر افتادی (یه ده سال قبل باید فکر میکردی)چون الان وضعشون با این شرایط تو سراشیبی است. مثل مسافرکشهای سر خط دارند بهمه شیوه ها متوسل میشن تا دو نفر بیشتر بیارن کنکور آزمایشی یا سرکلاس کنکور.
ارزش مدرکش هم متفاوته. شما الآن ببین به لیسانس فیزیک هم میگن مهندس. دانشگاه ازاد و پیام نور هم که جای آباد نذاشتن. کیلویی میبرن تو دانشگاه ، کیلیویی میدن بیرون.
ولی پزشکی دندان و دارو بشدت تحت کنترله. صد تا میخوان زیاد کنن سرش دعواست.
بعلاوه دانشگاه آزاد که نمیتونه تخصص بده واسه همین بازار متخصصین داغه.
از نظر اجتماعی : از این نظر هم یه پزشک تو جامعه ارزش اجتماعی اش بیشتر از مهندسه. بالاخره همه ممکنه یه روز سر و کارشون با یه پزشک تو محله یا تو اداره یا تو جامعه بیافته واسه همین بهش احترام میذارن.
ولی شما فرضا" بلدی سخت ترین معادله بازگشتی را حل کنی یا تو طراحی نرم افزار استاد تمامی یا بلدی بهترین مقاله آی اس ای را بدی خب اهالی کوچه و خیابان سرو کارشون با تو چیه ؟ حداکثر یه ویندوز بخوان نصب کنن یا یه برنامه رو گوشی شون بذارن که اونهم دیگه همه تو این کار دخالت میکنن. دیروز دیدم یه دانشجوی دکترای عمران تو برنامه " مردم چی میگن" داشت اندروید درس میداد.
از نظر طرح و سربازی: سربازیشون مطمئنا" راحت ترس مهندسین هست. طرح هم میفرستندشون یه روستایی جایی که مردم همیشه دکترشون را دوست دارند و بهترین چیزا را واسه شون میارن.
معایب:
از نظر نوع کار و مسئولیت : نیاز به گفتن نیست. البته پزشکان بیمه مسئولیت هستند و کسی را بکشند بیمه دیه اش را میده .
نوع کار هم که کلا" با مهندسی فرق داره. یعنی ارتباط شما با کامپیوترت تبدیل میشه به ارتباط شما با یه مریض.
از نظر قبول شدن : واقعا" کار راحتی نیست. حدود چهارصد هزار نفر سر ۶-۷ هزار تا جا درگیرند .
اگه منطقه یک هم باشی که دیگه تناسبش سخت تره.
حدودا: باید یه سال با حدود ۵۰۰ هزار تا یه میلیون خرج کنی تا قبول شی.
امتحان تخصص که وحشتناکتره . اونجا هم بعضی تخصصها که تو بورسه سرش دعواست.
دکتر عمومی باشی باید تو شهر یا شهرهای بزرگ نمونی. یه چند سالی بری بیرون.
تو امتحان تخصص هم باید حسابی خرج کنی.
از نظر سرمایه گذاری برای کار کردن یا کاردوم:
در شروع سرمایه خاصی نمیخواد. یه مطب و یه میز صندلی و یه تخت مریض.
اوایل از دستگاههای بیمارستان استفاده میکنی بعدا هم خودت میخری.
شغلهای راحت تری هم هست . مثل وکیل شدن که یه لیسانس حقوق و یه معافیت و روابط عمومی خیلی بالا میخواد . به اونها هم فکر کن.
