(۰۸ آذر ۱۳۹۳ ۰۴:۴۷ ب.ظ)هرمان نوشته شده توسط: امروز از آن روزهای به صفر رسیدن است :(
نه آرزوی در سر دارم و نه برنامه ای !
چیزی شبیه بختک بر سرم افتاده و نمیگذارد از جا برخیزم :(((
من یکی از دوستام، یا دقیق تر بگم هم اتاقی ام، داستان زندگی عموشو (که الان رئیس دانشکده علوم پزشکی یه جایی هست) واسم تعریف کرد، و از روزی که این قضیه رو من شنیدم دیگه هیچ بهونه ای واسه درس نخوندن ندارم!!!
طرف ۲ شب میخوابیده، ۴:۳۰ بیدار میشده و درس میخونده.
لب مطلب، اگه میخوای مالی بشی، باید درس بخونی (البته قصد توهین نداشتم، یه خورده خودمونی گفتم)
.یه قلب درد شدید.امشب دیگه ناچارا کلرازپام دو میلی میخورم تا حداقل بخوابم چون اینجوری ادامه پیدا کنه دووم اوردنم نهایتا یه هفته اس.
ببین کار به کجا رسیده که همه قید وابستگیها و دلبستگیها را میزنن و میرن میرن تا شاید فردای زندگی خودشون خانوادشون و بچه هاشون تفاوت کنه!اما اونهایی که رفتن واقعا شرایطشون بهتر شده یا بدتر؟کاش کسی واقعیتها را میگفت تا بقیه هم درست ترین تصمیم را بگیرن
